Een impressie "Schrijven vanuit het lezen van Het Dwaallicht".
'Dit is volmaakt schrijven!' zei Simon Carmiggelt over het werk van Willem Elsschot.
Heleen De Bruyne: “Ik ben het met hem eens: de zuinige beeldspraak, het oog voor de juiste details, de tragische humor, de milde meedogenloosheid: Elsschot is jaloersmakend volmaakt. Wanneer ik aan het schrijven ben, lees ik Elsschot, om niet te vergeten wat ècht goed schrijven is. Zonder hem te kopiëren, valt er veel van hem te leren”.
Dwalen. Een werkwoord. Voor vele schrijvers noodzakelijk.
Vijf schrijvers namen de lift tot aan de 27ste verdieping. Ze bespraken samen met Sofie Vandamme en Heleen De Bruyne hun eigen werk belicht door Willem Elsschot zijn laatste roman ‘Het Dwaallicht’.
Een dwaallicht is een blauwachtig en beweeglijk lichtverschijnsel dat boven moerassen of poelen kan verschijnen. Maar het is vooral een verhaal van Elsschot, waarin meneer Laermans moet omgaan met zijn eigen verlangen tot dwalen. Vervreemding, escapisme en melancholie als straten waar hij de lezer doorheen leidt.
En zo gingen wij blauwachtig en beweeglijk boven de kust van Oostende schrijven aan nieuwe verhalen. Over thuiskomen en waarom de weg naar huis uitstellen, over mensen die je ontmoet op café of in een politiek meningsverschil, over de zeespiegel, over auto-fictie, en verdriet, over ongetemde wilde dieren als print op een rok en over een reddingsboei die er is om te mogen vallen.
We zochten verhalen die vertrekken vanuit andere personages van ‘Het Dwaallicht’. Op zoek gaan naar nieuwe perspectieven op een verhaal, zoals Circe in de Odyssee.
We keken uit het raam vanuit de 27ste verdieping en zagen de meeuwen onder dat raam vliegen, keken met een nieuwe blik naar het werk van Willem Elsschot. En daar ontdekten we voor het eerst de bovenkant van die meeuwen. Hoe zien hun rugjes eruit? Welk geheim staat er op hun vleugels geschreven?
Manon De Baecke
